ಎರಡನೇ ಬಾರಿಗೆ ಜಪಾನ್ ಗೆ ಪ್ರಯಾಣ - ವಿಶೇಷ ಅನುಭವ

ಅದೃಷ್ಟವಶಾತೋ ಅಥವಾ ಇನ್ನೊಂದು ರೀತಿಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬಾರಿಗೆ ಜಪಾನ್ ಗೆ ಹೋಗುವ ಅವಕಾಶ ಅರಸಿ ಬಂತು. ಮೊದಲ ಬಾರಿಯ ಒಳ್ಳೆಯ ಅನುಭವಗಳ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಾನು 'ಹೂಂ' ಎಂದೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣದ ಸಲುವಾಗಿ ಆಫೀಸಿನ ಕೆಲಸಗಳು ಶುರು ಆದವು. ಅಷ್ಟೇ ಬೇಗ ಮುಗಿದವೂ ಕೂಡ. ಹೊರಡುವ ದಿನವೂ ನಿಶ್ಚಯವಾಯಿತು. ಆ ಸಲುವಾಗಿ ಖರ್ಚುಗಳೂ ಶುರುವಾದವು. ಹೊಸ ಲಗ್ಗೇಜ್ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನೂ ಕೊಂಡಾಯಿತು. ಊರಿನಿಂದ ಆ ಪುಡಿ - ಈ ಪುಡಿ ಎಲ್ಲ ಬಂತು, ಎಂಟಿಆರ್ನ ವಸ್ತುಗಳು ಬಂದವು, ದಿನಸಿ ವಸ್ತುಗಳು ಬಂದವು, ಬಟ್ಟೆಗಳು ಒಗೆದು ಇಸ್ತ್ರಿಯಾದವು. ಎಲ್ಲವನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿಸಿಯಾಯಿತು.

ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಥೈ ಏರ್ವೇಸ್ ನಲ್ಲಿ ಹೋದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಹಾಗು ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬನ ಪ್ರೇರಣೆ ಹಾಗು ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲದೊಂದಿಗೆ ಈ ಬಾರಿ ಸಿಂಗಪೂರ್ ಏರ್ಲೈನ್ಸ್ ನಲ್ಲೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂದು, ಎಲ್ಲ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ಹಠ ಮಾಡಿ ಕಾದು ಕಾದು, ಸಿಂಗಪೂರ್ ಏರ್ಲೈನ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಯ್ತು.

ಹೊರಡುವ ದಿನ, ೨೫ರ ಫೆಬ್ರವರಿ ೨೦೧೨ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಎಲ್ಲ ತಯಾರಿಗಳೊಂದಿಗೆ, ಎಲ್ಲ ವಸ್ತುಗಳೊಂದಿಗೆ, ಸಾಮಾನುಗಳೂ ಹೊರಟು ನಿಂತವು. ಈಸಿ ಕ್ಯಾಬ್ ಅನ್ನೂ ಬರಲು ಹೇಳಿಯಾಯಿತು. ಎಲ್ಲ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ತುಂಬಿಸಿ ತೂಕ ನೋಡಿದರೆ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿದೆಯಾ ಎಂಬ ಭಯವಾಯಿತು. ತೂಕ ಮಾಡಿದಾಗ 25 ಕೆಜಿ ಇರಬೇಕಾದ ಸಾಮಾನು 29 ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. 10 ಕೆಜಿ ಇರಬೇಕಾದ ಸಾಮಾನು 9 ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಅನುಮಾನ ಬಂದು ನನ್ನ ತೂಕ ನೋಡಿದರೆ 84 ಇರಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ 78 ಇತ್ತು. ಆಗ ನನಗೆ ನಾನೇ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ, ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇರಬಹುದು ಎಂದು, ನನ್ನ ತೂಕವಲ್ಲ, ಸಾಮಾನಿನ ತೂಕ. ಏನಾದರು ಜಾಸ್ತಿ ಇದ್ದರೆ ವಿನಂತಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಆಯಿತು ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಕಳೆದ ಬಾರಿಯ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇನೂ ಬಿಗಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದೆರಡು ಕೆಜಿಗೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನೇ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ.

ಹೊರಡುವ ಸಮಯವೂ ಬಂದಿತು. ಸಾಯಂಕಾಲ ೭ ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗು ವಂದಿಸಿ, ಎಲ್ಲರ ಶುಭಕಾಮನೆಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಉತ್ಸಾಹಗಳು, ಕುತೂಹಲಗಳೊಂದಿಗೆ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ತಲುಪಾಯಿತು. ನಾನು ಬಂದ ಕಾರಿನ ಚಾಲಕನಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದ್ದೆ, ತೂಕ ಏರುಪೇರಾದರೆ ನಾನು ಫೋನ್ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು. ಸಾಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸಾಮಾನನ್ನು ಇಟ್ಟರೆ ೨೫ ತೂಗಬೇಕಾದ ಸಾಮಾನು ೩೦ ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದವ ನನ್ನ ಚೆಕ್ಕಿನ್ ಸಾಮಾನನ್ನು ತೂಕ ಮಾಡಲು ಹೇಳಿದ. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ೧೦ ಇರಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ೧೩ ಇತ್ತು...! ಎಷ್ಟು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದ. ೧೦ ಮತ್ತು ೨೫ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬನ್ನಿ ಎಂದ. ಅವನು ಕನ್ನಡದವನಾಗಿದ್ದ.

ಶುರುವಾಯಿತು ಮೈಯೆಲ್ಲ ಬೆವರಲು. ಸ್ವಲ್ಪ ಈಚೆಗೆ ಬಂದು ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದೆ. ನಾನು ಬಂದಿದ್ದ ಕಾರಿನವನಿಗೆ ಫೋನಾಯಿಸಿದೆ ಬರಲು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಾಮಾನನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಟ್ಟು ಕಳಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಹೋದೆ. ಈಗ ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಬಳಿಗೆ ಹೋದೆ. ಅವನು 25 ಮತ್ತು 10 ಇದ್ದದ್ದನ್ನು 25 ಮತ್ತು 7 ಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಲು ಹೇಳಿ ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ ಕಳಿಸಿದ. ನಾನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಾಮಾನನ್ನು ತೆಗೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದೆ. ಆಮೇಲೆ ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ ತೂಕ ನೋಡುವ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ ತೂಕ ನೋಡಿದರೆ ಇನ್ನು ೪ ಕೆಜಿ ಇಳಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಸಮಯ ಬೇರೆ ಓಡುತಲಿತ್ತು. ಕಡೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬೇಸರಿಸಿಕೊಂಡು ೨ ಕೆಜಿ ಅಕ್ಕಿ, ೨ ಜೀನ್ಸ್ ಪ್ಯಾಂಟು, ೪ ಶರ್ಟ್, ೧ ಕೆಜಿ ತೊಗರಿ ಬೇಳೆ, ಚಕ್ಕುಲಿ, ಕೋಡ್ಬಳೆ, ಕುಟ್ಟವಲಕ್ಕಿ , ಅರ್ಧ ಕೆಜಿ ಸಾರಿನ ಪುಡಿ ಎಲ್ಲ ಕೊಟ್ಟು ಕಳಿಸಿ ತೂಕ ಮಾಡಿದರೆ ಇನ್ನು ಒಂದು ಕೆಜಿ ಜಾಸ್ತಿ ಇತ್ತು. ನೋಡಿಯೇ ಬಿಡುವ ಎಂದು ಹೋದರೆ ಆಗ ಕೊನೆಗೂ ಬಿಟ್ಟ. ಆಗ ಅವನ ಮೇಲೆ, ನನ್ನ ಲಗ್ಗೇಜ್ ಗಳ ಮೇಲೆ ಬಂದ ಕೋಪ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ, ಅಕ್ಕ ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮಾಡಿದ ತಿನಿಸುಗಳು, ಪುಡಿಗಳು ಎಲ್ಲ ಕೊಟ್ಟಾಗ, ಅದೂ ಜಪಾನ್ ಎಂಬ ಸಸ್ಯಾಹಾರವೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಮಾಂಸಾಹಾರಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬರುವಾಗ, ಹೇಗನ್ನಿಸಬೇಡ, ಎಷ್ಟು ಬೇಜಾರಾಗಬೇಡ...!?

ಬಯಸಿ ಬಯಸಿ ಸಿಂಗಪೂರ್ ಏರ್ಲೈನ್ಸ್ ಪಡೆದಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ತಕ್ಕ ಶಾಸ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು.